Ὁ Δημήτριος Μήτρου γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Θάσου τὸ 1907. Στὴν παιδική του ἡλικία ἔχασε ἀπὸ ἀτύχημα τὸ δεξί του μάτι. Τοῦτο ὅμως δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ ἐκπληρώσει τὸ μεγάλο του ὄνειρο νὰ ἀξιοποιήσει τὴν ἐντυπωσιακὴ καλλιφωνία του καὶ τὸ πηγαῖο μουσικό του ταλέντο.
Τὴν περίοδο 1925-28 ἔγινε μαθητὴς τοῦ Κων/Πρίγγου ἐνῷ παράλληλα φοίτησε καὶ στὸ Κρατικὸ Ὠδεῖο Θεσ/νίκης. Ἡ μακρόχρονη καὶ Μαραθώνια ψαλτική του σταδιοδρομία, ἄρχισε τὸ 1928 ἀπὸ τὴν Ξάνθη ὅπου ὑπηρέτησε 2 χρόνια. Κατόπιν ἔψαλε σὲ πολλὲς πόλεις ὅπως στὸ Σιδηρόκαστρο (1930), στὸν Προφήτη Ἠλία στὴ Θεσ/νίκη (1931-33), στὴ Νάουσα, στοὺς Ἅγίους Πάντες Θεσ/νίκης (1934-37) καὶ ἔπειτα στὸ Βόλο ὅπου ἔψαλε στὸν Ἱ. Μητροπολιτικὸ Ναὸ ἐπὶ μία πενταετία (1937-42).
Τὸ 1942 κατέφυγε στὴν Ἀλεξάνδρεια (τὸ Γιδᾶ) τῆς Θεσ/νίκης ὅπου ἔμεινε τρία χρόνια. Τὸ 1945 ἐπιστρέφει στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τοῦ Βόλου καὶ τὸ 1946 ἔρχεται στὸν Ἅγιο Νικόλαο στὴν Πάτρα γιὰ νὰ ἐπιστρέψει μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο στὸ Γιδᾶ Θεσ/νίκης ὅπου παρέμεινε μέχρι τὸ 1948. Ἔπειτα ἔψαλε στὴν Καστοριά, στὴ Λάρισα, στὴ Βέροια γιὰ νὰ ἔλθει τὸ 1953 στὸ Ἀγρίνιο (Ἅγιο Δημήτριο).
Ἔπειτα ἔψαλε στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγ. Κυριακῆς στὸν Πύργο Ἠλείας μέχρι τὸ τέλος τοῦ 1955. Τὸ 1956 ἔρχεται στὴν Ἀθήνα καὶ ψάλλει στὴν Μεταμόρφωση Μοσχάτου καὶ ἔπειτα στὸν Ἅγιο Διονύσιο στὸν Πειραιᾶ γιὰ 10 χρόνια. Τέλος ἔψαλε στὴν Ἁγία Ἐλεούσα στὴν Καλλιθέα μέχρι τὸ 1979 ὅπου ἕνα ἀτύχημα τὸν ἔφερε στὸ Νοσοκομεῖο καὶ ἔτσι διακόπηκε ἡ ἱεροψαλτική του καριέρα.
Ἦταν προικισμένος μὲ ἔξοχη φωνή, μελωδικὴ καὶ εὔστροφη. Ἦταν ταλέντο, λυρικὸς τενόρος μὲ χρόνο καὶ ρυθμὸ συνυφασμένα μὲ ἐκκλησιαστικὸ ἱεροπρεπὲς ψαλτικὸ ὕφος. Ἦταν μοναδικὸς στὴν ἑρμηνεία τῶν μουσικῶν κειμένων καὶ τὴν ἐκτέλεση τῶν σημείων ποιότητας. Ὅλες οἱ ἑρμηνεῖες του εἶχαν τὴν σφραγίδα τῆς μουσικῆς του ἐμβρίθειας καὶ τῶν πολλῶν θεωρητικῶν του γνώσεων.
Ὑπῆρξε ἐπίσης καὶ μεγάλος δάσκαλος γιὰ πολλοὺς μαθητές του στὴν Ἀθήνα καὶ τὴν ἐπαρχία. Μελοποίησε καὶ πολλὰ μαθήματα τὰ ὁποῖα περιέχονται στὸν Α΄ Τόμο τῆς Θείας Λειτουργίας τῆς «Πατριαρχικῆς Φόρμιγγος» τοῦ Κ. Πρίγγου ποὺ ἐξέδωσε ὁ Ἀνδ. Παπανδρέου καθὼς καὶ σὲ ὁρισμένες νεώτερες ἐκδόσεις. Ὁ Δ. Μήτρου πέθανε στὶς 7 Ἀπριλίου τοῦ 1980.
Ὁ Δημ. Μήτρου ὑπῆρξε μεγάλος ψάλτης καὶ δάσκαλος, πρωτίστως ὅμως ὑπῆρξε πολὺ πιστὸς χριστιανός. Λέγεται ὅτι στὴν ζωή του δὲν ἔφαγε ποτὲ κρέας καὶ προσευχόταν πολύ. Ἦταν αὐτὸ ποὺ θὰ ἀποκαλούσαμε «κοσμοκαλόγερος». Ἔνοιωθε πολὺ ἔντονα τὰ ψαλσίματα καὶ ζωντανὴ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ.
Ἦταν μοναδικὸς δάσκαλος σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τῆς μουσικῆς μάθησης. Καμμιὰ φορὰ ὅταν κάποιος ἀπὸ τοὺς μαθητές του ἀπὸ τὴν κούραση ἔβαζε τὸ κεφάλι του ἀνάμεσα στὰ χέρια του καὶ τὰ ὁποῖα στήριζε μὲ τοὺς ἀγκῶνες στὸ τραπέζι ἐκεῖνος τὸν φώναζε γιὰ τὴν ἀσέβεια πρὸς τὰ ἱερὰ γράμματα ὅπως ἔλεγε καὶ γιὰ τὸ ὅτι θὰ ἔπρεπε ὁ μαθητής του νὰ τρέμει ψάλλοντας καὶ ὄχι νὰ ἀσεβεῖ!

Ἠχογραφήσεις